Τζαν Ντουντάρ: μια μαρτυρία από τη φυλακή

Αυτό που κυρίως μου έμεινε από το βιβλίο «Can Dündar – Μας συνέλαβαν!» (εκδόσεις Κριτική) είναι η –αναπάντεχη για έναν δηλωμένο εχθρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (σελ. 219)– πολιτισμική διαφορά που διαπιστώνει ο συγγραφέας (σελ. 31 και 70): Στις ΗΠΑ, αποκαλύπτονται βρωμιές του προέδρου: κρυφακούει συνομιλίες στο αντίπαλο κόμμα (watergate). Αποτέλεσμα: ο πρόεδρος αναγκάζεται να παραιτηθεί. Στην Τουρκία αποκαλύπτονται βρωμιές του προέδρου: τροφοδοτεί με όπλα τζιχαντιστές τρομοκράτες τους οποίους επισήμως πολεμάει. Αποτέλεσμα: φυλακίζεται ο δημοσιογράφος που έκανε την αποκάλυψη. Στην Ελλάδα, συμπληρώνω εγώ, βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Αποκαλύπτονται βρωμιές του πρωθυπουργού: η κυβέρνησή του παραδίδει φυγάδες πρόσφυγες, με δεμένα χέρια, σε κουκουλοφόρους που τους επιστρέφουν στους διώκτες τους. Αποτέλεσμα: ούτε ο πρωθυπουργός παραιτείται ούτε οι δημοσιογράφοι που έκαναν την αποκάλυψη φυλακίζονται. Η υπόθεση διαλύεται στον πολτό της κοινωνικής εξουθένωσης και αδιαφορίας. Ο Τζαν Ντουντάρ έχασε τη χώρα του, την οικογένειά του, το σπίτι του, την εφημερίδα που διηύθυνε, διότι δημοσίευσε στην «Τζουμχουριέτ» μια τεκμηριωμένα αληθινή ιστορία. Φυλακίστηκε επί 92 μέρες και τώρα ζει καταζητούμενος στη Γερμανία. Την γκραν γκινιόλ ιστορία του την αναπτύσσει στο βιβλίο του με γλαφυρότητα.

Η δημοσιογράφος Τέτα Παπαδοπούλου, στη συνέντευξη που της παραχώρησε ο Ντουντάρ –και υπάρχει στο βιβλίο ως επίμετρο– ορθώς τον χαρακτηρίζει «λαμπρό εκπρόσωπο μιας εκκοσμικευμένης δημοκρατικής Τουρκίας». Το ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι ποσοστό της τουρκικής κοινωνίας συμμερίζεται αυτές τις πεποιθήσεις; Μήπως πρόκειται για μια κατεστημένη «ευρωπαϊκή» ελίτ, απέναντι στην οποία στέκεται ο πολιτισμός του μεγάλου πλήθους, που πρώτη φορά στην τουρκική ιστορία των τελευταίων 500 ετών εκφράζεται από τον λαϊκιστή Ερντογάν; Αντίστοιχα, ο μακαρίτης Κ. Καραμανλής είχε δηλώσει ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Το ερώτημα είναι το ίδιο: τι ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας το συμμερίζεται; Μήπως απέναντί του στέκεται ο πολιτισμός του μεγάλου πλήθους, που πρώτη φορά στην ιστορία μας εκφράστηκε από τον λαϊκιστή Ανδ. Παπανδρέου και τον επίδοξο διάδοχό του Αλ. Τσίπρα; Οι πολιτισμοί εξελίσσονται, αλλά με βραδύτητα. Και όταν καταπιέζονται, μοιάζουν με αέριο σε δοχείο υπό πίεση που μπορεί κάθε στιγμή να εκραγεί.

 

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Καθημερινή

‹ Επιστροφή